News-Piper

Χρήστος Κάλοου:"To σκέφτηκα πολύ σοβαρά να αυτοκτονήσω"

Το ξαφνικό πρόβλημα υγείας που τον έκανε να δει τη ζωή με άλλα μάτια, οι φίλοι που του γύρισαν την πλάτη και οι ελάχιστοι που τον στήριξα...


Το ξαφνικό πρόβλημα υγείας που τον έκανε να δει τη ζωή με άλλα μάτια, οι φίλοι που του γύρισαν την πλάτη και οι ελάχιστοι που τον στήριξαν, αλλά και η αγάπη για τα παιδιά του, που του έδωσαν τη δύναμη να ζήσει. Ο ηθοποιός και τραγουδιστής Χρήστος Κάλοου ανοίγει την καρδιά του σε μια συγκλονιστική, ανθρώπινη εξομολόγηση...

- Εχουν περάσει περίπου έξι χρόνια από την περίοδο που περάσατε το εγκεφαλικό επεισόδιο. Εχει αλλάξει η ζωή σας; Προφανώς, έχει αλλάξει. Νιώθω αδύναμος να κάνω πράγματα που πριν ήταν εύκολα... Το ευτύχημα είναι ότι το εγκεφαλικό δεν μου άφησε πρόβλημα στην ομιλία. Αντιμετώπισα ωστόσο ένα πρόβλημα στην κίνηση. Με καταβάλλει ψυχολογικά. Σκέπτομαι όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους έχουν συμβεί χειρότερα πράγματα.

- Ηταν σοκαριστικό απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι...Είναι σοκαριστικό. Θυμάμαι που με πήραν στο τηλέφωνο από το θέατρο, ενώ ήμουν στο νοσοκομείο. Μου είπαν «κύριε Κάλοου, ξεκινάτε πρόβα την άλλη εβδομάδα. Θα έρθετε;». Απάντησα, «εννοείται». Ετυχε λοιπόν να περνά η διευθύντρια της νευροκλινικής και με ρώτησε: «Πού θα πάτε την άλλη εβδομάδα;». «Ξεκινάω πρόβες». «Είστε καλά; Εχετε πάθει εγκεφαλικό». «Και τι έγινε; Σε μία εβδομάδα θα ξεκινήσω» της είπα. Δεν ήθελα να σκεφθώ κάτι διαφορετικό. Οταν μου είπε ότι ήθελα μια προσαρμογή μίνιμουμ ενός χρόνου, έπαθα σοκ και άρχισα να κλαίω. Οπως ήμουν στον πέμπτο όροφο του νοσοκομείου «Γεννηματάς», σκέφθηκα να ρίξω μια βουτιά στο κενό και να τελειώνω.
- Σκεφτήκατε δηλαδή να αυτοκτονήσετε;Το σκέφτηκα πολύ σοβαρά.
- Τι σας κράτησε στη ζωή;Τα παιδιά μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ άσχημα λόγω της κακής συμπεριφοράς του πατέρα μου, ο οποίος χώρισε με τη μάνα μου και αδιαφόρησε τελείως για μένα. Εμειννα τρία χρόνια στο ορφανοτροφείο. Ηταν μια κακή εμπειρία που με χαλύβδωσε για τη μετέπειτα πορεία μου. Εφαγα τη σφαλιάρα μικρός, αλλά αυτό με έκανε υπεύθυνο, όταν έγινα πατέρας. Σκέφτηκα λοιπόν ότι έχω δύο παλικάρια και έχω υποχρεώσεις...
- Υπήρχαν άνθρωποι που σας γύρισαν την πλάτη; Μετρήσατε φίλους και εχθρούς; Τι να σου πω... Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει, όταν χάνεις κάτι από την ικανότητά σου. Αυτομάτως, συνειδητοποιείς ότι είσαι ανύπαρκτος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στο νοσοκομείο όπου βρισκόμουν ήρθε η Αννα Φόνσου και η Μαρία Αλιφέρη. Με πίκρανε. Στο Σωματείο έδωσα αγώνες για συναδέλφους και στο πρόβλημά μου δεν εμφανίστηκε κανείς! Εκείνη τη χρονιά έκανα «Προμηθέα Δεσμώτη». Από τους συναδέλφους με τους οποίους συνεργάστηκα -και είναι πάρα πολλοί και επώνυμοι- ουδείς ενδιαφέρθηκε για το πρόβλημά μου. Ημασταν τεσσεράμισι μήνες μαζί και αισθάνθηκα εκείνη την ώρα πόσο «μικροί» είναι αυτοί οι δήθεν σπουδαίοι ηθοποιοί. Ουδείς από αυτούς (από θίασο τριάντα τεσσάρων ανθρώπων) όχι απλώς δεν ήρθε να δει τι κάνω αλλά ούτε πήρε ένα τηλέφωνο, και όταν θυμόμουν έναν μεγάλο σε ηλικία και πολύ επώνυμο ηθοποιό που τον έτρεχα στα νοσοκομεία όταν είχε πρόβλημα, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη δύσκολη ώρα για μένα ήταν πόσο «μικρούλης» είναι.
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
- Πότε ξεκινήσατε στο θέατρο την πορεία σας, που μετρά πια τριάντα τέσσερα χρόνια; Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτό που λέγεται θέατρο. Είχα όμως μια πολύ καλή σχέση με το τραγούδι. Από μικρός υπήρξα χορωδός και σολίστας της χριστιανικής μαθητικής ομάδας, με εμφανίσεις στο «Παλλάς». Στα γυμνασιακά χρόνια φτιάχναμε και κάτι γκρουπάκια. Το 1978 έβγαλα εισιτήριο να πάω στην Αγγλία για να σπουδάζω το όνειρό μου, δηλαδή, πιλότος αεροσκαφών. Τότε, η μάνα μου διάβασε ότι γινόταν μια ακρόαση στο θέατρο για το περίφημο μιούζικαλ «Jesus Christ Superstar». Πήγα και μου έδωσαν έναν από τους ρόλους, διαλέγοντάς με μέσα από εφτακόσια άτομα. Ετσι άρχισα την καριέρα μου. Υστερα από αυτήν τη θεατρική εμπειρία, πήγα στη δραματική σχολή και όλα ξεκίνησαν.
- Δεχθήκατε πόλεμο στη δουλειά;Οταν μπαίνεις στο θέατρο, ξέρεις ότι θα δεχθείς πόλεμο και εξαρτάται από τις αντοχές σου το πόσο μπορείς να κρατηθείς.
- Ερχομαι στα τελευταία χρόνια που δουλεύετε λιγότερο. Σας επηρέασε οικονομικά η κρίση; Προφανώς. Απλώς, είχα μάθει από τη συγχωρεμένη τη μάνα μου να είμαι πάντα εγκρατής. Πράγματι, από το μηνιάτικο ήξερα ότι το μισό θα το φάω και το άλλο μισό το έβαζα στην μπάντα. Φαντάσου ότι είχα και δύο παιδιά που έπρεπε να σπουδάσω. Δεν με ρώτησε κανείς πώς ζω πέντε έξι χρόνια. Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι και σε αυτά τα χρόνια έκανα κάποιες παραστάσεις. Κάνω πράγματα, όχι όμως στον βαθμό που έκανα πριν.
- Τι ονειρεύεστε σήμερα;Οταν συμβεί σε κάποιον ένα πρόβλημα, όπως σε μένα, καταλαβαίνει ότι όλα τα άλλα, η φήμη, η δόξα και τα λεφτά, είναι δευτερεύοντα. Κυρίως, θέλω να ευχηθώ σε όλον τον κόσμο να έχει την υγεία του. Αυτό είναι το παν. Από εκεί και πέρα, μεγαλώνω δύο παιδιά, τον Χρήστο και τον Βαγγέλη. Ο μεγάλος, ο Χρήστος, είναι συγγραφέας. Πήρε το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία, κάνει το διδακτορικό του και ταυτόχρονα διδάσκει και στο πανεπιστήμιο.
- Υποθέτω ότι είναι μεγάλη η συγκίνηση σε τόσο μικρή ηλικία να βλέπετε τον γιο σας καθηγητή πανεπιστημίου... Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι η συμπεριφορά τους. Είναι δύο παιδιά που κατανόησαν το πρόβλημα και προσπαθούν να είναι οικονομικά στις σπουδές τους. Αντιλαμβάνονται την αγωνία του πατέρα να τα σπουδάσει, αλλά που δεν είναι σε μια εύρωστη οικονομική κατάσταση. Ηδη ο ένας παίρνει μια υποτροφία στην Αγγλία, ο άλλος θα διδάξει. Αντιλαμβάνονται τα παιδιά από μόνα τους ότι πρέπει να βοηθήσουν λίγο την κατάσταση. Μακάρι να ήμουν σε μια τέτοια οικονομική κατάσταση που να μην τους επιτρέπω να ασχοληθούν καθόλου. Εχοντας περάσει τόσο δύσκολα χρόνια, αν είχα τη δυνατότητα, θα τους άφηνα και να μη δουλεύουν.
Gay και παρενόχληση
- Δεχθήκατε ποτέ σεξουαλική παρενόχληση;Πάρα πολλές φορές. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν γύρω στις δέκα. Κοίτα, εμένα δεν με απασχολεί τι κάνει ο καθένας και πώς «τη βρίσκει» στο κρεβάτι του. Εχω γνωρίσει ομοφυλόφιλους που είναι πιο άνδρες από τους υποτιθέμενους άνδρες. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον Γιώργο Μαρίνο, με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει δηλώσει ότι είναι γκέι, στη «Μέδουσα» έναν χρόνο και σε πληροφορώ ότι πιο αντράκι από αυτόν δεν έχω δει. Κάναμε παρέα, βγαίναμε, αλλά ποτέ δεν με ενόχλησε. Ενώ κάτι άλλοι που υποτίθεται ότι είναι στρέιτ και το παίζουν έτσι, που έχουν κάνει οικογένεια και παιδιά, εκεί να δεις το δράμα. Κάποιος που «τη βρίσκει» έτσι αλλά έχει τη μαγκιά να βγει να το δηλώσει, γιατί έτσι γουστάρει, είναι πολύ πιο έντιμος και καθαρός από κάποιον που προσπαθεί να δείξει ότι είναι κάτι άλλο και παρενοχλεί με προκλητικό τρόπο.
Ο θλιβερός πατέρας, το σπίτι με τα ποντίκια, το ορφανοτροφείο και η σχολική βία
Ο Χρήστος Κάλοου έζησε φρικτά παιδικά χρόνια, γεμάτα κακουχίες, φτώχεια και χωρίς την πατρική αγκαλιά. Ο ίδιος μας τα περιγράφει: «Η μητέρα μου αναγκάστηκε να με στείλει στο ορφανοτροφείο, γιατί δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να με ζήσει. Οταν επανήλθε στην υπηρεσία της ως ταχυδρομικός υπάλληλος, ξεκινήσαμε σιγά-σιγά μια νορμάλ ζωή. Κατόρθωσε να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της. Δεν έκανε άλλο γάμο. Ελεγε: “δεν ήθελα να δώσω το δικαίωμα σε κάποιον να σου φερθεί άσχημα”. Μου κόστισε ότι μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Με πόνεσε πολύ, γιατί δεν ήταν ότι έφυγε από τη ζωή. Ο πατέρας μου ζει ακόμα κάπου στην Ουαλία. Ακόμα και τώρα που ήμουν στην Αγγλία πριν από τρεις μήνες, δεν πήγα να τον δω. Δεν έχω κάτι να πω μαζί του. Οταν κάνεις ένα παιδί, οφείλεις να ασχοληθείς μαζί του».
- Πότε γνωρίσατε τον πατέρα σας;Οταν ήμουν είκοσι χρόνων.
- Τι του είπατε στην πρώτη συνάντησή σας;Κάποια παιδιά που σπούδαζαν στο Λονδίνο βρήκαν τη διεύθυνσή του. Είχε κάνει άλλη οικογένεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια πολύ κακή στιγμή. Του είπα: «Δεν είχες καμία υποχρέωση απέναντί μου όλα αυτά τα χρόνια;». Η απάντησή του ήταν να μου ρίξει μια γροθιά. Με χτύπησε! Ηταν από τις πιο τραγικές στιγμές στη ζωή μου.
- Τον συγχωρήσατε; Οχι. Φαντάσου πόσο γελοίος ήταν που για πρώτη φορά στη ζωή του κάποια Χριστούγεννα του 2004 έστειλε ένα γράμμα, όπου είχε είκοσι λίρες για τον ένα γιο μου και είκοσι για τον άλλον. Δηλαδή, ο θλιβερός αυτός τύπος σκέφτηκε ότι με σαράντα λίρες θα έχει εξαγοράσει πενήντα χρόνια ζωής. Του απάντησα λοιπόν: «Ευχαριστώ, μην ξοδεύεσαι τόσο πολύ. Πάρ’ τα να ζήσεις εσύ καλύτερα».
- Ηταν δύσκολα τα χρόνια με τη μητέρα σας;Η δυσκολία ήταν ότι έπρεπε και εγώ κάποια στιγμή να δουλέψω. Τα καταφέραμε όμως και γι’ αυτό είμαι και φύσει αισιόδοξος.
- Σε ποια ηλικία δουλέψατε για πρώτη φορά;Ημουν πέντε χρόνων και πούλαγα Ταμ Ταμ και Μπιράλ με την παραμάνα στο χέρι στο Πανελλήνιο, στη Συγγρού. Εκανα τον σερβιτόρο στα έξι. Αυτό που στερήθηκα είναι ότι δεν χάρηκα παιδικά χρόνια.Μας είχε παραχωρήσει ένα σπίτι ο δήμος Αθηναίων, όπου το ταβάνι ήταν από ξύλο. Εβρεχε έξω και όλο το νερό έμπαινε στο σπίτι. Τα ποντίκια έκαναν βόλτα γύρω-γύρω. Μείναμε εκεί περίπου έξι μήνες και μετά με μέσον πήγα στο ορφανοτροφείο. Η συγχωρεμένη η μάνα μου όμως κατόρθωσε να είναι και μάνα και πατέρας μαζί. Θυμάμαι δούλευε στα συσσίτια. Υπήρχαν πολλά παιδιά που ήταν άσχημα, απλώς θεωρώ ότι εγώ ήμουν σε λίγο χειρότερη μοίρα.
- Πώς ήταν τα χρόνια του ορφανοτροφείου; Θυμάμαι ακόμα αυτά τα διπλά κρεβάτια, το ένα πάνω στο άλλο. Ηταν δύσκολες συνθήκες. Θυμάμαι τον υπεύθυνο του ορφανοτροφείου ο οποίος προκειμένου να μας συνετίσει χρησιμοποιούσε τη βίτσα. Τρώγαμε ξύλο, είχε τιμωρία. Η συνθήκη τού να υπηρετείς σαν φαντάρος από την ηλικία των πέντε έως και τα οκτώ χρόνια σου δεν είναι εύκολη.
- Ηταν τραυματικά αυτά τα χρόνια; Δεν θέλω να είμαι μελό. Εγώ θεωρώ ότι αυτές οι συνθήκες, έτσι όπως τις έζησα, μου έδωσαν την ευκαιρία αργότερα να επιβιώσω.
- Υπήρξε μια στιγμή που ξεσπάσατε;Μετά τα τρία χρόνια στο ορφανοτροφείο, πήγα την Δ’ Δημοτικού στο Κουκάκι, ξεκινώντας μια κανονική ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φράση, όταν τσακωνόμουν με κάποιο άλλο παιδί, «ο Κάλοου, ο μούλος». Ηταν πραγματικά σοκαριστικό. Μου κόστισε πολύ. Αυτό το πράγμα με στιγμάτισε. Γυρνούσα σπίτι κλαμένος… Αλλά δυνάμωσα.
- Πότε άλλαξε η ζωή σας; Κατόρθωσα να δουλέψω από δεκαπέντε χρόνων σε μια τράπεζα. Δούλευα κλητήρας και πήγαινα παράλληλα στην Εμπορική Σχολή στη Μητροπόλεως. Οταν άρχισα να βγάζω τα δικά μου λεφτά, δυνάμωσα. Ηταν μια φάση πολύ δημιουργική για μένα αυτή η τετραετία που δούλεψα στην τράπεζα και εμπειρικά, αν θέλεις. 

espresso

Follow us


item